[390] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ เปิดกาย นั่งในละแวกบ้าน ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[391] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ คะนองมือ หรือเท้าไปในละแวก
บ้าน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[392] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ คะนองมือ หรือเท้านั่งใน
ละแวกบ้าน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[393] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ แลดูในที่นั้น ๆ ไปในละแวก
บ้าน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[394] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ แลดูในที่นั้น ๆ นั่งในละแวก
บ้าน ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[395] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ เดินเวิกผ้าไปในละแวกบ้าน
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[396] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นั่งเวิกผ้าในละแวกบ้าน ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
วรรคที่ 1 จบ

วรรคที่ 2

[397] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ เดินหัวเราะไปในละแวกบ้าน
ต้องอาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.
[398] ภิกษุอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ นั่งหัวเราะในละแวกบ้าน ต้อง
อาบัติตัวหนึ่ง คือ ทุกกฏ.